Blo.Torch Catacombe 22.30 uur Dat is een vurige naam, Blo.Torch. Dit combo maakt dan ook uiterst vurige muziek, al zou dat vuur wel eens rechtstreeks uit de hel afkomstig kunnen zijn. Toch moeten we Blo.Torch niet zomaar verwarren met al die death- metal-bands die het net zo vaak over hel en verdoemenis hebben als de dorpsdominee die de jonge jaren van de Gebroeders Geurtsen zo vol donkere wolken stopte. Blo.Torch zingt net zo graag over de oorlog in Bosnië en andere zinvolle maatschappelijke onderwerpen - zoals de maatschappijleer-leraar van de Geurtsens het graag zou hebben gezien moet u maar rekenen. Al onderschrijven de mannen als het er echt op aankomt slechts één grondregel: dood of wordt gedood. Om die boodschap kracht bij te zetten maakt Blo.Torch een melodieus soort trash, waaraan een muzikantenschap te pas komt om U tegen te zeggen. Maar de energie die goede rock hoort te karakteriseren is altijd aanwezig, hoeveel tempowisselingen en andere hoogstandjes van meer of minder technische aard de nummers ook mogen tellen. Blo.Torch, en dat is leuk om te weten, maakt platen voor het Nottinghamse Wicked World Records. En dat maakt weer deel uit van het beroemde 'harde' Earache-label.

Altar Catacombe 23.30 uur "Altar hakt gewoon en zal het Noorderslag-publiek eens goed wakker schudden, want sinds Gorefest is er gewoon geen betere metalband meer geweest in Nederland." De vraag was waarom Altar eigenlijk op Noorderslag moest staan. Van de drie antwoorden die het boekingsbureau op deze vraag gaf, was dit wel het meest welsprekende. Toch is er over Altar meer te melden. In het logo van de band is de T in de groepsnaam afgebeeld als een omgekeerd kruis. Als dat niets duidelijk maakt over het gedachtengoed van deze band, dan zijn er wel titels als 'Youth against Christ' en 'And God created Satan to blame for his mistakes', die de luisteraar wakker moeten, eh, hakken. Dat zijn geen geringe sentimenten, maar er is moed voor nodig om die zo luidkeels te uiten als je, net als de groepsleden, woont in kleine, christelijke Overijsselse dorpjes. Altar heeft dan ook een rijke historie van optredens die op last van overgevoelige burgemeesters afgelast werden. Niet dat Altar altijd maar over God en gebod zingt. Maar toen de band op de vorige cd 'Provoke' eens meer genuanceerdere teksten over andere onderwerpen te berde bracht, was het ook weer niet goed. Vandaar dat men op de laatste, 'In the name of the father', weer ouderwets tekeer gaat. In meerdere opzichten, want Altar weet als geen ander superstrakke death metal te combineren met oudere vormen van Herriemuziek. Als er weer een profeet opstaat die zegt dat Altar de beste Nederlandse metalband sinds Gorefest is, kun je 'm maar beter geloven.

God Dethroned Catacombe 00.30 uur "De bijbel is geen wet, maar een mening. En ik hoor bij de mensen die een andere mening hebben." Aan het woord is Henri Sattler, zanger van God Dethroned. U ziet het, over de stellingname van deze band hoeven we ons geen illusies te maken. Sattler is een man met een missie en die zal hij volbrengen ook, al zal het iedere luisteraar zijn trommelvliezen kosten. Want God Dethroned is, en dat zal na het voorgaande ook niemand verbazen, een death metal-band, en een Godsonmogelijk harde bovendien. De eerste editie van deze band ontstond al in 1991 en schopte het tot een CD ('The Christhunt', toe maar) op een obscuur Duits label. Waarna de band al snel uiteenviel en Sattler doorstroomde naar Ministry Of Terror. Maar intussen bleek God Dethroned een soort cultstatus verworden te hebben, althans, die Sattler werd constant om zijn oren geslagen met vragen over zijn vroegere band. Om van het gezeur af te zijn, en om zijn missie voornoemd passend voort te zetten, richtte hij God Dethroned opnieuw op. 'The grand grimoire', de laatste cd van deze herboren anti-christenen, is opnieuw een compromisloze plaat. Maar let eens op die teksten! 'Coliseum serenades' is een dialoog tussen een christen en een leeuw in een Romeinse arena en 'Somberness of winter' gaat over de fatale omweg die Willem Barentz maakte onderweg naar Oost-Indië, via het Noordpoolgebied.

Liar Of Golgotha Catacombe 01.30 uur Als de Gebroeders Geurtsen nog één stukje moeten schrijven over bands als Liar Of Golgotha of God Dethroned, gaan ze de dag na Noorderslag net zo lief naar de kerk. Uit pure, rebelse balorigheid. Maar goed, Liar Of Golgotha is wel weer een interessante vertegenwoordiger van de black-metal-scene, momenteel zo'n beetje het extreemste wat de wondere wereld van de metal ons te bieden heeft. De band kan, als het zo uitkomt, trots opsnijden over een wel zeer obscure connectie: ze hebben een paar teksten gebruikt van Jarl Flagg Nidhoegg, de grote man van het Noorse Absurd. En in Noorwegen vinden we de allerzwartste black metal, zo weten we allemaal. Nidhoegg nam dat gedachtengoed zo serieus, dat hij nu vastzit voor moord, zodat de briefwisseling tussen hem en Liar-zanger Gorgoroth nu wel verbroken is. Want Liar Of Golgotha wil wel erg extreem klinken, maar mensen vermoorden... nee. Liever gaat men heftig tekeer in de platenstudio, zoals blijkt uit hun tweede cd 'Dwell within the mysterious dark'. Opmerkelijk hier is de grote rol van de synthesizer. Hetgeen niet wil zeggen dat de gitaristen zich koest houden: die raggen gewoon door, alsof hun leven ervan afhangt.

Malochia Catacombe 02.30 uur De kiemen van Malochia liggen in een theaterproductie, die in '92 op poten werd gezet door ene Niels en ene Antoinette. De muziek werd geleverd door ene Rob. Ene Patrick voegde zich bij het gezelschap als gitarist en zo werd dit eenmalige gezelschap vanzelf een band. Ook toen ene Rob de band verliet om gitarist te worden in ene Clan Of Xymox - dat dat nog bestaat, verzuchtte de oudste van de Gebroeders Geurtsen in nostalgische afschuw. Hoe dan ook: Malochia kwam net op tijd voor de bescheiden gothic wave-revival, die zich in de loop van de jaren negentig ging aftekenen. Gothische, romantische sfeerbeelden nemen een belangrijke plek in bij deze Malochia's, maar dan wel afgezet tegen een heftig, elektronisch, industrieel decor. Elektronica is sowieso steeds belangrijker geworden: ene Patrick laat de gitaar steeds vaker de gitaar en bedient synthesizer, sequencer en sampler. Ene Niels en ene Antoinette zingen beurtelings het rauwe, op de dansvloer gerichte materiaal en de - van melancholie overstromende - ballads en buigen zich ook nog af en toe over de basgitaar. Live is er genoeg te zien: vurige effecten, vreemde kostuums en een angstaanjagende lichtshow. Luister, kijk, dans en huiver!

Wij feliciteren EuroSonic en Noorderslag met 5 jaar live aanwezigheid op het Internet:

© 1995-2000 vi / Iprecom Groep