EUROSONIC

JJ72

Vraag niet wat die naam betekent. Zelfs voor twee van de drie groepsleden blijft dat een goedbewaard geheim. Zanger Mark Greaney zal er een goede reden voor hebben, zoals hij ook een uitstekende reden heeft voor het maken van muziek. Een uniek talent namelijk, voor sterke, in aanleg simpele maar qua inzet dramatische popsongs - intens, geladen en toch nooit pathetisch. 'Joy Division!,' roepen sommige al iets oudere lezers. Zij zijn niet de enigen. Want sinds Greaney zich ooit tegenover een journalist liet ontvallen dat hij Joy Divisions tweede album Closer als het alpha en omega van de popmuziek in de twintigse eeuw beschouwt, krijgt hij die associatie in vrijwel elke snipper papier of bit internetruimte die aan de band besteed wordt weer om de oren geslingerd. Dat hij ook een fan is van het aalgladde Noorse gezelschap A-ha (wat geen slechte keus zou zijn om Eurosonic te upgraden) hoor je weer veel minder vaak. Maar in de verteerbaarheid van het gebodene op JJ72 is die voorkeur met enige fantasie wel terug te horen. Hoe dan ook, de drie Ierse tieners (hetgeen betekent dat ze geboren zijn na de dood van Joy Division-zanger Ian Curtis in 1980!) hebben een prachtige plaat gemaakt en zien zichzelf in het middelpunt van de belangstelling van de popwatchers staan. Als dit geen Eurosonic-klapper wordt, breekt er ongetwijfeld een familiecrisis uit bij de Geurtsens.