EUROSONIC

PHOENIX

Het valt niet mee om een Franse band te zijn, dezer dagen. Gaan we discohouse ŕ la Daft Punk horen, Moog-gestuurde easy pop volgens Air of wat? Niks daarvan. Phoenix doet aan rock, maar je hebt rock zelden zo breed gedefinieerd gezien. Oké, Phoenix is ook niet vies van een potje vette club, maar in hun platenkast is evengoed ruimte voor Serge Gainsbourg, AC/DC, country & western, Michael Jackson, Ennio Morricone, blues, free jazz en, eh, we zijn klaar geloof ik. In hun eigen muziek horen we dat natuurlijk allemaal terug. En meer. Synthesizerloopjes die zo uit Van Halens Jump geplukt lijken, wisselen stuivertje met Afrikaanse ritmes en funky clavinetten. De band die ooit uitsluitend covers van Hank Williams en Prince op het repertoire had (een van de minder geloofwaardige feiten in hun biografie overigens) benadert tegenwoordig de gouden ouwe waarden van de rock met het hedendaagse gevoel dat uit de betere house- en hiphopproducties spreekt. Dat ze onderdak vonden bij het Source-label, dat ook voor het eerst Air en Daft Punk onder de mensen bracht, is natuurlijk ook weer niet desastreus voor hun reputatie.