EUROSONIC

YUPPIE FLU

De yuppengriep. Hoewel de economie op volle toeren draait, het geld niet op kan en de goedbetaalde banen voor het opscheppen liggen, horen we niks meer van het verschijnsel yup. Misschien zijn we allemaal wel yup geworden, op een paar zielige losers na die niks beters kunnen verzinnen dan het eerste weekend van het nieuwe jaar met zijn allen naar Groningen af te reizen om daar allerlei maffe bandjes te gaan bekijken. Hoe dan ook: de yuppie flu, een poos geleden nogal hot, is de chronische vermoeidheid waarmee yuppentypes nogal eens te kampen schijnen te hebben, murwgebeukt in hun eeuwige jacht naar meer, meer, meer. De band in kwestie heeft overigens weinig last van de kwaal in kwestie, want ze hebben het er maar druk mee en ze zijn niet te stoppen. Gelukkig maar, want de Italiaanse popscene zou er een stuk grijzer uitzien zonder hun inbreng. Yuppie Flu doet aan elektronica, maar dan van het analoge, warme, op ouderwetse oscillatoren en buizenversterkers leunende soort. Op hun ooit zo hypermoderne, maar nu bijkans antieke instrumenten, vaak schuilgaand in decoratieve houten kastjes, maken ze dus wel pure, puntige pop, vol mediterrane passie en meer van dat al. Ze toerden al met bands als Moonshake en Fuck en visionaire geesten stellen dat Yuppie Flu voor de Italiaanse muziek hetzelfde zal betekenen als Roberto Benigni voor de film. Dat belooft wat - wat precies, dat is ook voor de Geurtsens een open vraag.