Postutopische Singer-Songwriter
Ciaran McFeely: Ierser kan het bijna niet. Misschien dat-ie daarom koos voor een heel wat eenvoudiger pseudoniem. Want simpele kids hebben we overal, nietwaar? Toch is die Ciaran nog niet zo simpel. Hij wordt her en der al neergezet als de postmoderne Bob Dylan of als een reageerbuisbaby ontstaan uit de genen van Marc Bolan, Beck, Badly Drawn Boy en Neil Young, opgesausd met gitaren uit de lo-fi-kelder en de bliepjes van het aloude analoge synthesizerwezen. In de jaren zestig werd ons, door de machthebbers en door de protestbeweging, een betere wereld beloofd, is de boodschap van Ciaran, maar daar wachten we nu nog altijd op. Simple Kid is er alvast aan begonnen, en zijn debuut ‘Simple Kid 1’ is er de passende soundtrack bij. Live is hij, met band en al, een even excentrieke sensatie.

Post-Utopian Singer-Songwriter
Ciaran McFeely: you don’t get it more Irish. Maybe that’s why our man chose a somewhat simpler pseudonym. Cause simple kids are universal, aren’t they? However, Ciaran is in fact not so simple. He is seen as a post-modern Bob Dylan or a mixture of genes from Marc Bolan, Beck, Badly Drawn Boy and Neil Young, spiced up with lo-fi guitars and old school synthesizer bleeps. In the sixties politicians and the protest movement promised us a better world, is Ciaran’s message, but we have yet to see it happen. Simple Kid is making a start of this promise, and his debut ‘Simple Kid 1’ is the soundtrack. Live he and his band are an equally eccentric sensation.