Bloem

Het klinkt flauw, maar Bloem kwam dus echt snel tot bloei. Voor alle duidelijkheid: wij hebben het hier niet over dat ultralullige groepje dat een jaar of vijftien geleden scoorde met Even Aan Mijn Moeder Vragen (waarbij die moeder in kwestie niemand minder dan Mies Bouwman was, want de zanger van de band was haar zoon, maar nu dwalen we echt af), maar over de achttienjarige zangsensatie met die naam. Ruim een half jaar geleden kende niemand haar nog, maar daar is inmiddels verandering in gekomen. En terecht. Het is een bijzonder karakter, deze Bloem. Ze schildert haar gezicht zilverkleurig als ze zich zilver voelt, en zo klinkt ze af en toe ook. In gezelschap van gitaar Gerard en, bovenal, haar enorme stembereik, wist ze de mensen op Oerol, Crossing Border en Lowlands al voor zich te winnen. Een elfje uit een andere wereld, wier liedjes zich hooguit met de meest surrealistische liedjes van Melanie, Björk en Syd Barrett laten vergelijken. Meestal speelt ze solo, maar op Noorderslag laat ze zich begeleiden door een heuse band. En die debuut-CD, die ergens in het nieuwe jaar te verwachten valt, wordt vast een prachtplaatje!