In het noorden van Spanje ligt Gijón, een klein en niet al te opvallend stadje dat desondanks een aantal opmerkelijke alternatieve bands voortbracht. Aanvankelijk leek het er helemaal niet op dat Manta Ray tot die categorie behoorde: alternatief waren ze wel, opmerkelijk nauwelijks. Maar de groep werkte hard aan een eigen geluid, won de Villa De Bilbao (een soort Kleine Prijs van Baskenland) en vestigde met de tweede EP Last Crumbs Of Love een reputatie, die met het titelloze debuutalbum probleemloos werd uitgebouwd. Wat wil je ook met een zanger die bolstaat van de Latijnse dramatiek, een ritmesectie die de cliché's van alle andere ritmesecties behendig uit de weg gaat en een gitarist die zijn ziel en zaligheid in zijn zes snaren legt. Inmiddels heeft de band al drie CD's op zijn naam staan, vol donkere, filmische en claustrofobisch aangelegde rock waaraan een gedoseerd gebruik van analoge synthesizers niet vreemd is. Chris Brokaw en Thalia Zedek van de Amerikaanse groep Come verleenden assistentie op de laatste: Pequeñas Puertas Que Se Abren, Pequeñas Puertas Que Se Cierran. Bezoekers van het laatste Come-concert in Vera te Groningen kunnen meepraten van het intense drama van Manta Ray, want als voorprogramma maakte de band een onuitwisbare indruk.