Blue Band heet Blue Band omdat dit Groninger trio graag nog eens in de Kuip wil spelen. Daar moest de domste van de Gebroeders Geurtsen even over nadenken, maar toen wilde het schaap ook per se alle platen van de groep hebben. Die zijn er nog niet, maar lang kan dat niet duren. De Blue Band speelt in de bezetting drums, gitaar en zang-annex-mondharmonica. Hee, schreven wij drums? Een emmer, een doos en twee kapotte bekkens zullen wij bedoelen. Dat blijkt voldoende voor de opvattingen van dit duo, dat de blues tot op het bot vilt om zo de essentie voorgoed bloot te leggen. Ze luisteren veel naar de blueshelden van voor de oorlog toen de blues nog goed sidderde van avontuur en intensiteit. Luitjes als Son House, Blind Willie Johnson, Blind Willie McTell. Ze doen dus duidelijk niet aan de verblankte spierballenblues die het gemiddelde Nederlandse bluesbandje uit de versterkers (op tien) laat rollen. Over versterkers gesproken: die van Blue Band zijn kleine Pignose-exemplaren, waarmee je zittend, staand en als het moet zelfs lopend kunt spelen. En die voluit gezet nog een vuig, intens gemeen geluid opleveren ook. Zou met zulke prachtmuziek niet een redelijk besmeerde boterham te verdienen zijn?