Nooit deed The Gathering een betere zet dan toen de groep uit Oss een nieuwe zangeres recruteerde. Nadat de eerste twee platen met wisselend succes door verschillende vocalisten (m/v) werden ingezongen, bleek Anneke van Giersbergen de Gouden Greep. Vanaf dat moment, zo eind '94, had The Gathering ineens een eigen geluid. Etiketten als death metal en gothic kunnen de prullenmand in als Anneke haar prachtige strot opentrekt. Mandylion, de eerste CD met de nieuwe stervocaliste, bleek een prachtige, sfeervolle plaat. Met nog immer één been in de metal, maar het andere been stapte voorzichtig in een terrein waar sprookjesachtige melodieén, beeldende teksten, sfeerverhogende toetsen en Die Stem bloeien. Strange Machines werd zelfs een hit, volstrekt onverwacht en volkomen terecht. The Gathering vestigde een reputatie op allerlei festivals, van Waldrock tot en met Pinkpop - om Dynamo Open Air en ons eigen Noorderslag niet te vergeten. Opvolger Nighttime Birds bleek even mooi en even succesvol. En nu is er How To Measure A Planet?, een dubbel-CD (jawel! een dubbel-CD!) waarop The Gathering verder dan ooit afdrijft van de beginselen en begrenzingen van de metal. Sfeer is het sleutelwoord, Pink Floyd een ietwat onverwacht referentiekader. Zeker in het titelnummer, dat een half uur (EEN HALF UUR!) van je leven in beslag neemt. Van de romanticus in de Gebroeders Geurtsen mag zoiets moois overigens wel uren duren.