De wereld heeft lang moeten wachten op het plaatdebuut van Birdskin. De fijnproevers wisten wel dat zich in Deventer één van de leukste popgroepen van het land schuilhield, maar de platenkoper zocht vergeefs naar een neerslag in vinyl of bits van dat moois - als we enkele bijdragen aan compilaties en een single van twee jaar terug buiten beschouwing laten tenminste. Birdskin zocht meer dan tien jaar dekking in hun oefenkelder, waar de twee broers en hun goede vriend geduldig en beheerst schaafden aan hun visie op de perfecte popsong. Zo wisten ze binnen het ogenschijnlijk beperkte kader van de standaardbezetting bas, drums, gitaar en Het Liedje een ongekende diepgang te geven. Vol subtiliteit en ironie, maar er is ook plaats voor het directe effect van de rock-attack. Pas toen Plover, het hobbyproject van bassist en zanger Peter, ineens wel een plaat maakte en daar in bescheiden kring nog enig succes mee boekte ook, ging Birdskin ook maar eens aan plaatwerk met langere adem denken. De boel werd opgenomen met eenvoudige apparatuur in diezelfde oefenkelder. De titel ligt voor de hand na dat jarenlange geworstel: Basement, een eerbewijs aan het zweet dat vergoten werd in de honderden uren in diezelfde oefenkelder.