Ooit was daar Harry Nilsson, begenadigd liedjesschrijver die bijvoorbeeld Robert Altman's film Popeye van de leukste, door Van Dyke Parks tot topniveau gearrangeerde versjes voorzag. En ooit was daar Vivid. Niet alleen de titel van het debuut van Living Colour, ook de naam van een pornolabel en een bandje of drie. Een daarvan kwam van Texel en bracht in '93 in eigen beheer een goed ontvangen CD uit: Seed Pearl. Toen vonden de Texelaren (of hoe zeg je zoiets) dat er wel genoeg Vivids onder de zon waren. Harry Nilsson was net dood, dus zijn achternaam was vrij. Als Nilsson ging het succes pas goed lonken. Vivid had het zaad van het succes gezaaid. Nilsson concludeerde dat dat zaad op vruchtbare grond viel en plukte dankbaar de vruchten van het succes. Elastic Baby werd een hitje en was tegelijkertijd een statement van hoe de band er medio '97 voorstond: rauw en gevoelig tegelijkertijd en bovenal gretig naar méér. Een volledige CD bijvoorbeeld. Na maanden keihard werken was-ie er dan, de titelloze plaat die wederom object was van vele goeie recensies en, nog belangrijker, behoorlijk wat radio-airplay. Moge Nilsson de veerboot naar het succes niet missen.